Wincenty Pallotti urodził się w Rzymie 21 kwietnia 1795 roku jako syn Piotra Pawła i Magdaleny De Rossi. Młodość przeżył w religijnej atmosferze domu rodzinnego. Święcenia kapłańskie otrzymał 16 maja 1818 roku. Po święceniach, z racji swej wszechstronnej i różnorodnej działalności apostolskiej, zaprzyjaźnił się zarówno z wieloma kapłanami, jak i osobami świeckimi, którzy byli aktywnie zaangażowani w ożywianie wiary chrześcijańskiej wśród ludności Rzymu.
Jego działalność duszpasterska na wszystkich odcinkach przynagliła go do wzbudzania współpracy między duchownymi, zakonnikami i świeckimi. W owych czasach Rzym dawał mu szerokie pole do działalności kapłańskiej i apostolskiej. Swoją duszpasterską troską Pallotti obejmował wiele dziedzin życia kościelnego: był otwarty na biednych i opuszczonych; troszczył się o żołnierzy w koszarach, o robotników, studentów i więźniów; niestrudzenie słuchał spowiedzi; głosił konferencje dla osób zakonnych i prowadził misje w parafiach; organizował formację chrześcijańską młodzieży, dorosłych świeckich i duchownych; otwierał i wspomagał sierocińce; propagował apostolstwo prasy; wspomagał działalność misyjną i był otwarty na problemy chrześcijańskiego Wschodu; zapoczątkował obchody oktawy Epifanii, które były wyrazem jedności i powszechności Kościoła. Nade wszystko jednak w centrum jego zaangażowania była zawsze troska o chwałę Bożą i zbawienie ludzi.
Siłą poruszającą całe jego apostolstwo, skierowane na ożywienie wiary, była miłość w podwójnym wymiarze: duchowym i doczesnym. Cechą dominującą w całym życiu i działalności apostolskiej Wincentego Pallottiego było nieustanne dążenie do świętości, które – można by powiedzieć – stało się zaczynem ożywiającym wszystkie inne dziedziny jego życia. Każdą chwilę swego życia kierował do Boga nieskończenie świętego. Św. Wincenty, całkowicie pochłonięty przez Boga, wyznaje: 17 „Bóg, który jest Świętością w swej Istocie, swoją nieskończoną świętością niweczy całą mą niegodziwość, a po unicestwieniu mnie całego, zostaje we mnie Bóg, świętość niezmierna, nieskończona, odwieczna i niepojęta” (OOCC X, s. 459).
Wincenty Pallotti zmarł w Rzymie, w domu przy kościele San Salvatore in Onda, dnia 22 stycznia 1850 roku. W setną rocznicę śmierci został zaliczony w poczet błogosławionych przez papieża Piusa XII, a 20 stycznia 1963 roku kanonizowany przez papieża Jana XXIII. Powiedział on o Świętym: Św. Wincenty Pallotti jest jedną z najwybitniejszych postaci w działalności apostolskiej XIX wieku. (...) Nie zadowolił się zwykłym kapłaństwem. Obmyślał inne środki, aby pozwolić ludziom poznać i pokochać Boga (ACTA SAC V, s. 367; por. Papieże o św. Wincentym Pallottim, Pallottinum, Warszawa 1989, s. 59).
Za: Statut Generalny ZAK, s. 16.
